Ελένη Τζιρτζιλάκη

Είναι αρχιτέκτονας–community artist. Πραγματοποιεί δράσεις μέσα απο μια σύνθετη τέχνη που περιλαμβάνει τo περπάτημα,την ποίηση,τη ζωγραφική,το κείμενο,την επιτέλεση. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στη Φλωρεντία. Η διδακτορική της διατριβή ήταν στην Aρχιτεκτονική Σχολή στο ΕΜΠ και έχει τίτλο «Εκτοπισμένοι Αστικοί νομάδες στις μητροπόλεις.Σύγχρονα ζητήματα για τη μετακίνηση την πόλη και τον χώρο». (Νήσος 2008). Ήταν στην ομάδα Αστικό Κενό (Αστικό Κενό, Futura,2005). Μεγάλο μέρος της δουλειάς της εμπεριέχεται στο Νομαδική Αρχιτεκτονική.Περπατώντας σε ευάλωτα τοπία Futura ,2018. Δημιούργησε το Δίκτυο Νομαδικής Αρχιτεκτονικής το 2005. Μια σειρά απο δράσεις της αφορούν την περηπατητική τέχνη όπως: «Πομπή στα ίχνη κατοίκισης. Διασχίζοντας τον Ελαιώνα». «Water Girls Water Boys. Χαμένος Παράδεισος (στον Κηφισσό)», “Επίσκεψη στον τόπο. Αντάρτισσα Νίτσα-Ελενη Παπαγιαννάκη», «Revolution Bodies», Il cammino comune. Περπατώντας συνδεόμαστε με τη μνήμη με συμβαντα του παρελθόντος και του παρόντος.Το περπάτημα είναι μια μη βίαιη πολιτική ανυπακοή. «Το σπίτι ως ύφασμα» έχει έμφυλη προσέγγιση και αφορά την έννοια του σπιτιού και πως μετασχηματίζεται στις σημερινές βίαιες συνθήκες. Το «Memoria. Γυναίκες στο Βουνό, Δημόσιες Αναγνώσεις» στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο Ρέθυμνο, αφορά το τραύμα και ειναι υπό διαμόρφωση με έρευνα στα αρχεία, διαδρομές στο βουνό,συναντήσεις στα Χανιά, χαρτογραφίσεις, είναι ο ελάχιστος φορος τιμής για τις αντάρτισσες της αδύνατης επανάστασης που ήταν ο εμφύλιος στην Δυτική Κρήτη. Ήταν στην ομάδα που σχεδίασε και κατασκεύασε μετά απο αρχιτεκτονικό διαγωνισμό την πλατεία στο Μοναστηράκι. Έχει εκδόσει την ποιητική συλλογή Ακούω τις μέρες αυτές την Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2013.