Τέοντορ Β. Αντόρνο

Ο Τέοντρο Β. Αντόρνο (Theodor W. Adorno) (1903-1969), φιλόσοφος αλλά και με σπουδές κοινωνιολογίας, ψυχολογίας και μουσικής, υπήρξε, μαζί με τον Μ. Χορκχάιμερ, ο δεύτερος μεγάλος «πόλος» του Ινστιτούτου Κοινωνικής Έρευνας της Φραγκφούρτης, μέλος του οποίου έγινε στην Αμερική το 1938, όπου κατέφυγε μετά την αναγκαστική φυγή του από τη Γερμανία και την τετραετή παραμονή του στην Οξφόρδη. Το 1949 επέστρεψε στη Γερμανία και ανέλαβε την έδρα φιλοσοφίας και κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου της Φραγκφούρτης, ενώ το 1958 ανέλαβε τη διεύθυνση του Ινστιτούτου. Καθοριστική για τη σύγχρονη σκέψη είναι η συνεισφορά του στη γνωσιοθεωρία και την αισθητική, ενώ άφησε τεράστιο έργο στο πεδίο της κοινωνιολογίας, ιδιαίτερα εκείνης του πολιτισμού και της τέχνης. Κυριότερα έργα του: Διαλεκτική του Διαφωτισμού (μαζί με τον Χορκχάιμερ), Η αυταρχική προσωπικότητα, Minima moralia, Πολιτιστική κριτική και κοινωνία, Για τη μετακριτική της γνωσιο­θεωρίας, Τρεις μελέτες για τον Χέγκελ, Αρνητική διαλεκτική και Η φιλοσοφία της νέας μουσικής.